Let it be . I don't care.
เป็นห้องนอนที่ให้ความรู้สึก "ปล่อย"
ผ้าคลุมเตียงยับ ไม่ตึง......ช่างมัน
โต๊ะหัวเตียงมีแค่ข้างเดียว ทั้งๆที่อีกฝั่งก็มีที่เหลือให้วางได้......ช่างมัน
ช่องแสงที่หัวนอนก็ไม่เท่ากัน......ช่างมัน
ช่างมันฉันไม่แคร์
กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน
กี่วันแห่งชีวิตใครลิขิตใครเขียน
ช่างเหมือนดั่งเทียนเล่มน้อย
หยาดฝนที่หล่นพรำ หยดน้ำตาเจ็บช้ำ
ตอกย้ำใจให้จำ เจ็บจำและรอ คอย
เช้า ยันบ่าย ย้าย ลงเย็น
ชีวิตความอยู่เป็นเหมือนดังเล่นละคร
ช่างมันฉันไม่แคร์ ช่างมันฉันไม่แคร์
ไม่แคร์ อันใด
กี่เท้าที่เราย่าง กี่ทางที่เราเดินไป
กว้างไกลสุดขอบรุ้ง พรุ่งนี้คงจะเห็น
คนก็เป็นอย่างนี้
เมื่อหิวก็อยากกิน ด้วยลิ้นอันกระหาย
ด้วยกายอันต้องการ จากงานที่ลำเค็ญ
เห็น กันอยู่ รู้ ทุกคน
บางครั้งเราสับสนไร้แม้แต่คนเข้าใจ
ช่างมันฉันไม่แคร์ ช่างมันฉันไม่แคร์
ไม่แคร์ อันใด
ช่างมันฉันไม่แคร์ ช่างมันฉันไม่แคร์
ไม่แคร์ อันใด..
Posted with Blogsy
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น